سیدمحمد حسینی - دکترای حقوق بین الملل، دانشگاه شهید بهشتی، و مدرس دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مرودشت، فارس، ایران
محمد رمضانی - دکترای فقه و اصول و مدرس دانشگاه آزاد اسلامی، لار، فارس، ایران
سیدسجاد موسوی نیا - کارشناس ارشد جزا و جرم شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، لار، فارس ایران

موضوع تخریب محیط زیست از مسایل مهم و جدید در عرصه فقه و حقوق اسلامی به شمار می رود که زوایای آن به خوبی برای مجامع علمی و دینی روشن نشده است. از نظر فقهی، پذیرش مسیولیت بدون اثبات تقصیر و به عبارت دیگر، وضع مسیولیت مطلق برای تخریب گران محیط زیست، بلامانع است. اتلاف مواهب مشترک و مصادیق انفال از مصادیق اتلاف مال غیر است. گزینش مبنای مسیولیت مدنی درباره ی تخریب محیط زیست نخست در راستای پیشگیری از ورود زیان است نه مجازات، دوم فلسفه ی حمایت از محیط زیست در برابر تخریب، علی رغم دیدگاه طبیعت محور و دیدگاه انسان محور، از منظر فقهی، دیدگاه انسان-طبیعت محور است. بر اساس اصولی مانند اصاله الجواز و اصاله الاباحه استفاده از محیط زیست اجازه داده شده است و از آنجا که استفاده از آن باعث ایجاد نشاط و طراوت روحی و جسمی و انجام بهتر وظایف دینی، شغلی و اجتماعی می شود، این نوع استفاده، برتری دارد و در صورتی که استفاده از محیط زیست باعث حفظ یا بازیافت سلامتی شود، می توان حکم مستحب یا حتی وجوب جهت استفاده از محیط زیست را اثبات کرد.

تخریب محیط زیست، مبانی فقهی، اصول و قواعد فقهی