مجتبی عزیزی - عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس
محمد حسین صبحیه - عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس

یادگیری بین سازمانی به عنوان یکی از منابع اصلی کسب و توسعه دانش سازمانی مطرح است. کشورهای در حال توسعه، به دلیل ظرفیت مالی، مدیریتی و تکنولوژیکی محدود خود، از مشارکت شرکت های توانمند خارجی در انجام پروژه های زیربنایی خود بهره می برند. این امر فرصت های فراوانی را برای یادگیری و انتقال قابلیت های مختلف مانند قابلیت مدیریت پروژه از شرکت های خارجی فراهم می کند. این تحقیق با رویکردی استقرایی و با استفاده از استراتژی نظریه زمینه ای، ضمن شناسایی عوامل موثر بر یادگیری بین سازمانی قابلیت های مدیریت پروژه، رابطه بین این عوامل را در قالب شش قضیه حکمی و یک مدل مفهومی، تبیین نموده است. بر اساس یافته های پژوهش، یادگیری بین سازمانی قابلیت های مدیریت پروژه مستلزم توجه به عزم شرکت داخلی به یادگیری بین سازمانی به عنوان مقوله مرکزی و سطح قابلیت های شرکت خارجی در مدیریت پروژه، تمایل شرکت داخلی به رشد و توسعه قابلیت های خود در مدیریت پروژه و الزام کارفرما به پیاده سازی فرآیندهای مدیریت پروژه به عنوان پیش نیازهای یادگیری بین سازمانی است. ظرفیت یادگیری شرکت داخلی، ظرفیت یاددهی شرکت خارجی و ارتباط و تعامل دو شرکت شرایط بستر ساز یادگیری هستند که از طریق به کارگیری ساز و کارهای مناسب یادگیری بین سازمانی، بر میزان یادگیری بین سازمانی قابلیت های ملموس و ناملموس مدیریت پروژه موثر واقع می شود.

یادگیری بین سازمانی، قابلیت های مدیریت پروژه، توسعه قابلیت های سازمانی، نظریه زمینه ای