سیدمهدی الوانی - استاد دانشگاه علامه طباطبایی (ره)

مدیریت گرایی یا مدیریت دولتی جدید با بهره گیری از ساز و کارهای مدیریت بخش خصوصی کوشیده است تا اصلاحاتی را در مدیریت دولتی سازمان های بخش عمومی تحقق بخشد و با استدلال هایی که مصادیق آنها سازمان های بخش خصوصی بوده است توانسته است نظر سیاستگذاران عمومی را در کشور به خود جلب  کند و این نکته مهم را نهفته بدارد که بخش دولتی ماهیتا متفاوت از بخش خصوصی بوده و نمی توان بی مهابا از شیوه های مرسوم آن در سازمان های دولتی بهره برد. در این میان ارزیابی عملکرد سازمان های دولتی نیز در پرتو اندیشه مدیریت گرایی دچار تناقضاتی گردیده است که ناشی از توجه صرف به نتایج و آثار عملکردی سازمان های مذکور بوده است. پیروان مدیریت دولتی جدید بر این باورند که زمانی سازمان های دولتی را می توان موفق قلمداد نمود که نتایج و بازده عملکردی آنها قابل سنجش عینی مثبت باشد، این عامل سیاست ها و خط مشی های دولتی را نیز تحت تاثیر شدید قرار داده است. در این مقاله سعی بر آن است تا ضمن برشمردن مشکلات ارزیابی عملکرد در مدیریت دولتی نتیجه گرا یا مدیریت گرایی، پیشنهاداتی در زمینه رفع این مشکلات ارایه گردد.

نارسایی، مدیریت، نتیجه گرا، ارزیابی