مریم بشرپور - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لارستان
وحید پرهوده - استادیار، گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لارستان

انسان از همان لحظه ای که توانست بر طبیعت مسلط شود (به شیوه ها و نمودهای مختلف و به وسیله ی ابزار، یا با ذهن خود) از طبیعت جدا شده یاخود را جدا دانسته است. این روند با توجه به فرآیند تکامل ذهنی در انسان چنین بوده است که هرچه ذهن انسان پیشرفت بیشتری می یافته،انسان خود را جداتر می دیده است. درواقع اگر واژه محیط را مترادف با دنیای طبیعی فرض کنیم اغلب فراموش می کنیم که مقدار بسیار کمی ازچنین دنیایی باقی مانده و بیشتر اوقات در مکان هایی ساکن هستیم و فضاهایی را تجربه می کنیم که حداقل عناصر طبیعی را دارد. با توجه بهنیازها و چالش هایی از قبیل کاهش فضاهای سبز و تفریحی در شهرها و از بین رفتن تنوع زیستی، که در اثر افزایش شهرنشینی ایجاد شده اند،می توان از قابلیت های باغ های گیاه شناسی برای پاسخ به این نیازها و چالش ها بهره جست. بنابراین، هدف این مقاله تعریف نقش باغ هایگیاه شناسی به منظور حفاظت و آموزش محیط زیست و مکان هایی برای تفریح، آرامش، لذت بردن از زیبایی های طبیعی و گذران زمان با خانواده،در بستر شهرهای معاصر است. جهت رسیدن به این هدف با مطالعه ادبیات موضوعی باغ های گیاه شناسی، و یافتن راه هایی جهت ارتقای رابطهمتقابل انسان و محیط زیست به منظور دست یافتن به معماری همگام با طبیعت که پاسخگوی نیازهای روحی و روانی باشد پرداخته خواهد شد.

باغ گیاه شناسی، انسان، محیط، رابطه متقابل انسان و محیط زیست