ارزیابی نقش مبانی عرفان و موسیقی اصیل ایرانی در معماری ایرانی

از آنجا که موسیقی عرفانی ، واگویه عواطف و تخیلات عارفانه است، ارمغان آن می تواند تداعیاحساسات معنوی و عارفانه ای باشد که برای غیر سالکان و کسانی که با آسمان عرفان بیگانه اند نیز،شیرین و الهام بخش باشد. از این جهت، موسیقی عرفانی سبب بروز نوعی از عرفان گردیده که می توان آنرا عرفان موسیقایی نامید. همه هنرها به صورت عرضی با یکدیگر ارتباط دارند، زیرا منشاء همه آنها تجلی زیبایی است و تنها شکل ارایه آنها با هم متفاوت است. این زیبایی در معماری به شکل نسبت هاییدر طول و عرض و ارتفاع و در موسیقی به صورت نسبت های صوتی که به زیبایی منجر می شوند اتفاق میافتد. نسبت هایی که به تناسب می رسند. تناسب گاهی در وجه دیداری و گاهی در وجه شنیداری است.بنابراین همه هنرها یک وجه داشته و آن هم اینکه با هندسه دل ما از قبل، طراحی گشته اند. از این رو بااشاره به اهمیت موسیقی و هنر معماری ایرانی و توجه به تیوری بنیادی موسیقی و توجه به مفهوم زیباییمی توان همسویی خاصی را میان معماری و موسیقی یافت.

کلیدواژه ها:

عرفان ، اصیل ، موسیقی ایرانی ، معماری ایرانی