علی اخلاقی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری

با گسترش شهر و شهرنشینی و افزایش تدریجی تعداد شهرهای بزرگ درجهان، به خصوص در کشورهای درحال توسعه از جمله ایران ازیک طرف و توسعه شهرها، تمرکز و تجمع جمعیت و افزایش بارگذاریهای محیطی و اقتصادی بر شهرها از طرف دیگر، ضمن توجه بیشتر بهشهرها، منجر به پذیرش نقش ها و عملکردهای متعدد شده است (عبدالهی. 1383، 15). آسیب پذیری سکونتگاه های انسانی نسبت به بلایای طبیعی در اثر تمرکز جمعیت و فعالیت های اقتصادی، وضعیت نابسامان و بی قاعده سکونتگاه های شهری به طور مداوم افزایش می یابد. هنگامبروز حوادث طبیعی یا انسان ساخت در نواحی مسکونی شهری بسته به شدت حادثه تمام و یا قسمت اعظمی از ناحیه دچار تخریب شده و یابه علل متعدد غیرقابل استفاده می گردد (زاد بوم. 1370، 6).برخی از فضاهای شهری نیز نیازمند توجه خاص و ویژه در پهنه شهر می باشند. یکی از این مناطق بافت های فرسوده شهرهاست که برنامه-ریزی دقیق و حساب شده ای را برای تامین ایمنی این بافت ها طلب می نماید. کارایی و پویایی سیستم مدیریت بحران و ارایه خدمات ایمنی وامداد به شهروندان ساکن در این بافت ها نیز شرایط خاصی را طلب می نماید. بافت های فرسوده شهری نیز به دلیل دارابودن شرایط ویژه،دارای آسیب پذیری بالایی می باشند. پتانسیل و ارزیابی خطر حاکم در این بافتها نشان می دهد که در زمینه مدیریت بحران و مقابله باحوادث احتمالی به دلیل شرایط اقتصادی، اجتماعی و از منظر شهرسازی و فنی و مهندسی، توجه به این بافت ها ضرورت بیشتری می یابد (عبدالهی. 1391، 80).