آیدا امامیان - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه فردوسی مشهد
اکرم حسینی - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه فردوسی مشهد

به طور کلی طراحی برای هر گروه سنی نیازمند شناخت بهتر از نیازهای آنان و سعی در پاسخ دهی مناسب به این نیازهاست. یکی از دوره های سنی که بسیار مهم است و معمولا هم مورد غفلت قرار می گیرد، دوران کودکی است. بنابراین برای افزایش کارایی فضاهای آموزشی و در نتیجه تاثیر متقابل آن بر یادگیری کودکان باید راهکارهای مناسبی را اتخاذ نمود. با توجه به تغییراتی که ممکن است هر ساله در برنامه های آموزشی ایجاد شود، بهره مندی از فضای مطلوب جهت ارایه هرجه بهتر مباحث آموزشی باید مورد نظر قرار گیرد. ا ین مقاله انعطاف پذیری در فضاهای آموزشی و لزوم بهره مندی از آن برای انطباق با برنامه های آموزشی را مورد بررسی قرار می دهد. با این هدف که چگونه می توان به پاسخگویی هرچه بهتر به تغییرات در روش های آموزشی پرداخت در واقع انعطاف پذیری، توانایی ایجاد تغییرات در فضا همسو با تغییر نیازهاست. برای بررسی این موضوع از روش تحقیق کیفی استفاده شده و به بیان این نکته پرداخته می شود که تغییر روش های آموزشی از شکل سنتی به شیوه جدید وهمچنین ایجاد تغییرات در برنامه های درسی، باید با ایجاد تغییر در فضای آموزشی همراه باشد تا بتواند به نیازها و تغییرات ایجاد شده پاسخ دهد. در نهایت نیز این نتیجه حاصل می شود که امروزه در طراحی فضاهای آموزشی با بهره مندی از خاصیت انعطاف پذیری، می توان فضاهای آموزشی را با تغییرات حاصل از روش های آموزشی تطبیق داد.

انعطاف پذیری، فضای آموزشی، فضاهای آموزشی کودکان، برنامه های آموزشی