کامران جباری - استادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه پیام نور
اسماعیل موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ وفلسفه آموزش و پرورش، دانشگاه پیام نور

در هرکشوری آموزش و پرورش به عنوان یکی از المن های مهم در راستای برنامه ریزی های زیر بنایی و توسعه انسانی عملمی کند ، در کشور ما نیز آموزش و پرورش یکی از مولفه های مهم و تاثیر گذار بر روی اقشار جامعه می باشد ؛ با توجه بهاینکه در سال های اخیر شاهد افزایش آسیب های اجتماعی در سراسر جهان و من جمله کشور ایران بوده ایم ،لذا ؛ در اینتحقیق سعی می شود با روش توصیفی- تحلیل و گردآوری منابع و داده های کتابخانه ای به بررسی نقش آموزش و پرورش در کاهش آسیب های اجتماعی بپردازیم ، ماحصل تحقیق را می توان اینگونه بیان نمود که بطور کلی، وزارت آموزش وپرورش، استراتژی اصلی خود را پیشگیری اولیه تعیین کرده است. این استراتژی، چارچوب تربیتی را تعیین کرده است که بهموجب آن ، تمرکز اصلی آن بر آموزش مهارت های خود- مراقبتی است. به این معنا که آموزش این مهارت ها موجب می شود که دانش آموزان قادر باشندکه ازخود در برابر رفتارهای پرخطر، رویدادهای مخاطره آمیز،عوامل مخاطره آمیز و بطور کلیدر برابرآسیب های اجتماعی، محافظت و مراقبت نمایند.

آسیب های اجتماعی ، آموزش وپروش ، خود مراقبتی