علی صدر ممتازی - دانشیار، گروه عمران، دانشگاه گیلان
بهزاد طهمورسی - کارشناسی ارشد مهندسی سازه، دانشگاه گیلان
رحیم باخدای - کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک، دانشگاه گیلان

زمانی که بتن رطوبت خود را از دست می دهد، دچار جمع شدگی و کاهش حجم شده و در نهایت باعث ایجاد ترک و افزایش تغییرشکل بتن می شود. در این پژوهش اثر الیاف پلی پروپیلن، فولادی، شیشه، بازالت و پلیمر بر مقاومت فشاری، مقاومت خمشی و ترک های انقباضی (سنین اولیه) مخلوط های بتنی پر مقاومت مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمایش انقباض از نوع مهار شده، بر روی نمونه های بتنی به شکل حلقه با ارتفاع 150 میلی متر، قطر داخلی 30 میلی متر و قطر خارجی 40 میلی متر مطابق استاندارد ASTM C 1581 انجام شد. پارامترهای اصلی مورد مطالعه در این پژوهش عرض ترک و سن ترک خوردگی ناشی از انقباض مهار شده بود. نتایج نشان داد که افزودن الیاف موجب افزایش مقاومت فشاری در سن 3 ، 7 و 28 روز به ترتیب تا 16 ،% 20 % و 3 % و نیز موجب افزایش شاخص چقرمگی خمشی تا 7 / 7 برابر می شود. الیاف فولادی و شیشه عملکرد خوبی در تامین مقاومت خمشی داشتند اما در کاهش سرعت و زمان ترک خوردگی انقباضی، نسبتا ضعیف عمل می کنند. همچنین ترک در تمام حلقه های بتنی به جز مخلوط حاوی پلی پروپیلن به ترک عمقی توسعه پیدا کرد. مخلوط های حاوی الیاف پلی پروپیلن تا 84 % کاهش عرض ترک و 62 % افزایش سن ترک خوردگی را از خود نشان دادند.

الیاف، مقاومت مکانیکی، انقباض، ترک