بهسازی و نوسازی بافت قدیمی وتاثیرآن برتوسعه شهری مطالعه موردی شهر جاجرود

لزوم بهسازی و نوسازی بافت های قدیمی از اهمیت زیادی برخوردار می باشد و کشورهای پیشرفته جهان با اجرای برنامه ها و دستورالعمل ها، به نوسازی بافت های قدیمی خود همت گماشته اند.بدون شک، نقش و مشارکت مردم در امر بهسازی ونوسازی بافت های قدیمی اهمیت خاصی داشته و بدون مشارکت مردم امر بازسازی موفق نخواهد بود و سرمایه گذاری های کلانی را طلب می کند. چنانچه در امر بازسازی اجرای برنامه ها سریع تر به نتیجه می رسد، تجربه جهانی نشان می دهد که هرچه مردم به ارزش این اثار آگاه باشند در اجرای برنامه ها سریعتر به نتیجه می رسد جهت نوسازی آن بیشتر می کوشند.با وجود تاریخ طولانی شهرنشینی درایران، بهسازی ونوسازی بافت های فرسوده، مسیله ای جدید می باشد وسابقه چندان طولانی ندارد، اگرچه آغاز فعالیتهای شهرسازی درایران حدودسال 1312ه .ش یک سال قبل ازطرح جامع آمستردام می باشد (مزینی،1371،ص22). اما سابقه پرداختن به موضوع ساماندهی واحیاء بافت های تاریخی آن هم به شکل آکادمیک ومنسجم مربوط به چند دهه اخیر وبخصوص پس ازتغییر نام وزارت آبادانی و مسکن وشهرسازی درسال 1351ه.ش می باشد که دراین دوره زمانی توجه به حفاظت واحیاء بافت های قدیمی درمجامع علمی مطرح می گردد وبابرپایی اولین سمینار دراین زمینه درسال 1350دردانشگاه تهران توجه جدی به این قضیه آغاز می شود.(مجموعه مقالات بافت قدیم،1372،ص7). طرح ها وگزارشات فراوانی دراین زمینه ارایه شده که علاوه بربرگزاری این سمینار می توان به فعالیت مطالعاتی وطرح های احیاءبافت قدیم شهری درایران که تاکنون انجام شده، اشاره نمود

کلیدواژه ها:

شهرجاجرود ، بافت قدیم ، مدیریت شهری ، میراث فرهنگی