طراحی درمجاورت بناهای باارزش وساختارهای جدید

در کشورهای پیشرفته، توسعه درون شهری و احیا و توجه به بافت های تاریخی، پیشینه ای بس طولانی دارد. در این رهگذر، طرح ها و آرای منطقی همیشه وجود داشته و به طور مستمر بحث و نظریه های گوناگون ارایه شده است، که زمان، عامل اصلی اجرای این گونه اقدامات در ارتباط با طر ح ها است، و نقش اساسی و مهمی را ایفا می کند. زمان اجرای چنین طرحهایی در بافت های قدیمی نباید به درازا کشیده شود، چرا که متوقف شدن کار در چنین محیطهایی به دلسردی و سرخوردگی مردم و سرمایه گذاران بخش خصوصی در آن می انجامد. هرچه کار سریع تر به ثمر بنشیند آغاز مراحل بعدی باعث استقبال بیشتر و دلگرمی مردم به امر مشارکت و نوسازی خواهد شد.تنوع بخشی کارکردی و تجدید سازمان در حیات شهری بافت های تاریخی باید در زمینه تسهیلات و تنوع پذیری چشم اندازها به مکانی جذاب تبدیل شوند، که در روند آن، بازده سرمایه گذاری به طور قطعی تامین و راه برای برنامه ریزی و استمرار حیات بافتهای تاریخی خود هموار شود.شناخت عملکردها و کشف و احیای ضرایب مستور در بناها و بافت های تاریخی، خود مستلزم دانایی و تحقیق و تجربه ای است که لزوم توجه و آگاهی به آن در بازسازی و نوسازی پروژه های مرمتی حایز اهمیت است. بدون شناخت و کشف این اصول، هر گونه تغییری در عملکردها به بیراهه کشاندن فرهنگ و آداب و رسوم، و حیات زندگی گذشتگان است. شناخت ارزش های فرهنگی و بررسی ویژگی های آن به منظور ملاحظات مرمتی و احیا با حفظ هویت فرهنگی بافت، مستلزم اتخاذ سیاست ها و ارایه راه حل های فراگیر پایدار و مستمر در احیای بافت های باارزش است تلاش در جهت احیا در محله های تاریخی شهری باید در چارچوب بافت و محیطی حساس صورت پذیرد، تا واکنش های مثبت خود را بروز دهند. در این صورت فرآیندهای حفاظت، صیانت و بهسازی محله های تاریخی در روند تجدید حیات خود به محیطی سرزنده و فعال و پویا تبدیل می شوند

کلیدواژه ها:

بافت قدیم ، مدیریت شهری ، میراث فرهنگی ، توسعه شهری