بازشناسی اصول بازسازی و بهسازی محله های شهری در بافت فرسوده به منظور ابقاء هویت مکان مقایسه ی تطبیقی نمونه های داخلی و خارجی

پیشینه ی توجه به بافت های موجود شهری، به طور عام و بافت های تاریخی و فرسوده ،به طور خاص به حدود نیم قرن پیش باز می گردد.توجه از پرداختن به ویژگی های صرفا کالبدی آغاز شد و به ابعاد پر دامنه تر فرهنگی و سپس برنامه ریزی اجتماعی-اقتصادی ارتقا یافته است.آنچه در این میان حایز اهمیت می باشد چگونگی برخورد با این بافت ها میباشد.سوال اساسی که در این تحقیق در پی پاسخگویی به آن هستیم این است که اصول بازسازی در پروژه های نوسازی و بهسازی به منظور حفظ ساکنین اصیل و ابقاء هویت مکان چیست مداخله در این بافت ها از آن جهت ضروری می نماید که کالبد شهر نمی تواند همگام با زندگی جاری در آن پیش آید. در این مقاله که از حیث هدف از نوع کاربردی و از حیث روش انجام تحقیق از نوع قیاس تطبیقی میباشد به توصیف تجارب مقایسه ای برنامه های بازسازی و بهسازی می پردازیم که عمدتا بر مناطق و نه مجتمع های ساختمانی متمرکز است.این مورد پژوهیها نشان دهنده ی پیچیدگی عظیم تر مسایل و معضلاتی اند که از تغییر رویکرد نوگرایانه ی بهسازی و نوسازی ناشی شده است.یک تجربه زمانی خوب است که با بستر و محیط خود سازگار باشد و اگر آن را در جایی دیگر عینا کپی کنیم ،دیگر با محیط و بستر سازگار نیست و نمی توان آن را یک تجربه ی خوب تلقی کرد.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بهسازی ، نوسازی ، حس تعلق ، هویت مکان