برنامه ریزی و ساماندهی فضای مسکونی با رویکرد اقتصادی ( مطالعه موردی : روستای فرح آباد شهرستان شاهرود )

مطالعات و تحقیقات علمی و باستان شناسی به عمل آمده، عمر روستا نشینی در ایران را پنج هزار سال قبل از میلاد برآورد می نماید. روستاها در زمان حکومت های قدیم منبع تامین نیروی نظامی و مالیات برای حکومت ها بوده و به علت داشتن نیروهای نظامی مرکز قدرت بوده و تعاملی قدرتمند با شهرها بعنوان محل اقامت حاکم داشتند.از قدیم الایام روستا تامین کننده نیازهای خود و شهر به حساب می آمد اما با انقلاب صنعتی شهرها به مرکز تولید علم، قدرت و تکنولوژی تبدیل شدند و روستاها در برابر این پیشرفت شهرها نتوانستند منابع قدرت خود را حفظ کنند. با تشکیل دولت های مدرن اختلاف بین نوع زندگی شهر و روستا افزایش یافت و با افزایش این اختلاف ها میل به مهاجرت به شهرها، که با صنعتی شدن نیاز شدید به نیروی کار داشتند، افزایش یافت و از آن زمان به تدریج بعضی از شهرها به عنوان مرکز توسعه به پیشرفت های زیادی دست یافته و روز به روز بر جمعیت خود افزودند . این افزایش جمعیت در بعضی از شهرها همراه با خالی شدن روستا و بعضی از شهرهای کوچک همراه بود و نابرابری های منطقه ای را باعث شد. با افزایش نابرابری ها نیاز به برنامه ریزی به روش های نوین احساس شده و انواع برنامه ریزی شهری، ناحیه ای و روستایی و ... پا به عرصه وجود گذاشتند. برای برنامه ریزی سکونتگاه های انسانی اعم از شهری یا روستایی لازم است آنها را در رابطه با سایر سکونتگاه ها مطالعه کرد. موقعیت روستا در ناحیه و جایگاه آن از نظر جمعیتی کمک می کند تا بتوان بدرستی و بر مبنای نیازها و امکانات ناحیه ای امکانات مورد نیاز روستا را شناخت توجیه کرد . بررسی طرح های فرادست به همین منظور صورت می گیرد .

کلیدواژه ها:

اقامت ، برنامه ریزی ، جمعیتی ، روستا ، ساماندهی