تبیین مولفه های معاصر بودن در معماری با تاملی بر مفاهیم هستی و زمان هایدگر

حضور هستی، در هر آن، صورتی است از هستی که بنابر استعداد زمان، تجلی می یابد. این حضور، وابسته و بایسته ای ازآنات غیر حال است که در آن حاضر، نمود یافته است. استعداد این زمان، بهره ای است که از حال و گذشته و آینده، نه در تعریف و مبنای خطی خویش، که به عنوان گستره ای از هستی و نمودها و تجلیات مادی آن، خواهد برد. تعلق به حضور یاتجلی هستی در آن حاضر، وجهی از معاصر بودن است. از رسالت های معماری کمک در کشف هستی است و رسیدن به هستی اصیل توجه به وجود است. در نظر هایدگر، گذشته، امر گذشته نیست بلکه بازآینده است. آینده مبدا حال و گذشتهمی شود، لذا توجه به گذشته به نوعی توجه به آینده است. بنابراین معماری، اگر در حضور خود که تابعی از گذشته و آینده است، به جای پرداختن به موجود ) به عنوان وجه نا اصیل وجود( به وجود اصیل و هستی بنگرد و بیندیشد به معاصر بودن، دست می یابد.

کلیدواژه ها:

معاصر بودن ، زمان ، هستی ، هایدگر