رضا عابدی گناباد - دانشجوی دکترای سیاست گذاری فرهنگی دانشگاه امام رضا(ع)
احمد نادری - استادیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
محمد باقر ترنکجیان - دانشجوی کارشناسی ارشد اندیشه سیاسی دانشگاه مازندران

منطقه ی راهبردی جنوب خلیج فارس سال هاست که شاهد حضور و فعالیت نیروهای ناراضی (مانند شیعیان، زنان و جوانان) و برخی عوامل بحران زای دیگر در این جوامع (مانند شکاف بین نسلی، رشد آگاهی-های سیاسی، گسترش رسانه های جدید ارتباطی، فقدان دموکراسی و مشارکت واقعی مردمی و...) است. با این حال نه در زمان پیروزی انقلاب اسلامی و در نه در ایام خیزش های عربی سال های 2010 و 2011 شاهد شکل گیری انقلابی به مانند انقلاب اسلامی و یا حتی شکل گیری جنبشی مانند دو کشور مصر و تونس در کشورهای عربی حاشیه ی جنوبی خلیج فارس نبودیم. اگرچه اعتراض هایی هم پس از پیروزی انقلاب اسلامی به علت ماهیت الهام بخش انقلاب اسلامی عمدتا در میان شیعیان مشاهده شد و یا پس از خیزش های عربی سال های 2010 و 2011 در مصر و تونس، اعتراض هایی در به ویژه در بحرین و تا حدودی در کویت، عربستان سعودی و عمان مشاهده شد، اما این حرکتها منجر به تغییر حکام در این کشورها نشد. در پاسخ به چرایی عدم شکل گیری انقلاب و جنبشی اجتماعی فراگیر در کشورهای عربی جنوب خلیج فارس نگارندگان بر 4 عامل رژیم های رانتیر و تضعیف عوامل بحران زا، فرهنگ سیاسی و ساختار قبیل های جامعه، نظام های پاتریمونیالیسم سنتی و نقش مخرب قدرت های بزرگ به ویژه آمریکا تاکید دارند.

خلیج فارس، انقلاب، جنبش های اجتماعی سیاسی، آمریکا، رژیم های رانتیر، فرهنگ سیاسی، ساختار قبیله ای، نظام های پاتریمونالسم سنتی