مروری بر بهینه سازی طرح اختلاط دوغاب های پایه بنتونیتی با هدف آببندی

تکنیک تزریق امروزه در بسیاری از پروژه های عمرانی و در هدف های گوناگون مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از انجام عملیات تزریق، مسدود کردن مجاری نشت آب، پر کردن درزه، شکاف و گسل های سطحی سنگ، کاهش فشار برکنش در پی، تقلیل فشار آب منفذی و افزایش مقاومت خاک و سنگ است. در واقع تزریق های نفوذی راه حلی موثر برای بهبود خواص مهندسی نهشته های خاک بدون دستخورگی ساختار اصلی خاک می باشد. اگر تزریق دوغاب های پایه سیمانی و شیمیایی در تزریقات نفوذی به صورت گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرند، دوغاب های رسی مانند بنتونیت که بدلیل هزینه کم و بی ضرر بودن برای محیط زیست نسبت به دوغاب های مرسوم می تواند راه حل جایگزینی باشند. هدف این مقاله دست یابی به بهینه ترین طرح اختلاط دوغاب های پایه بنتونیتی با هدف آببندی می باشد. بدین منظور با بررسی چند مقاله کار شده در این زمینه نتایج خوبی در رابطه با این موضوع حاصل گردید. در این مقاله مشخص شد که سوسپانسیون های بنتونیتی اصلاح شده با افزودنی سدیم پیروفسفات (SPP)؛ (1 تا 4 درصد وزن خشک بنتونیت) سیالیت مورد نیاز این نوع دوغاب ها را افزایش داده و حجم فضای تزریقی بیشتری نسبت به سوسپانسیون های اصلاح نشده تولید می کنند. همچنین با استفاده از دوغاب اتانول_بنتونیت، سوسپانسیون با حد روانی 100٪ را می توان در درزهای باریک تزریق نمود. از این مقاله می توان دریافت که دوغاب های پایه بنتونیتی را می توان با استفاده از افزودنی های مناسب به سوسپانسیونی با سیالیت بالا و فاصله نفوذ مناسب و از همه مهمتر دوغابی مطمین برای آببندی تبدیل کرد.

کلیدواژه ها:

دوغاب ، بنتونیت ، تزریق ، آببندی ، گرانروی ، فاصله نفوذ