نگرشی به طراحی معماری اجتماعی از منظر پدیدار شناسی پسا مدرن

جامعه از افرادی تشکیل شده که جهت تامین نیازهای خود با یکدیگر تعامل اجتماعی دارند. در عصر حاضر موضوع ایجاد تعاملات اجتماعی در بین افراد جامعه در ساختمان های عمومی از مهم ترین اهداف برنامه ریزان و طراحان معمار می باشد ، همچنین محیط زندگی هر فرد مجموعه ای از نظام های فرهنگی و اجتماعی است .مطالعه نظریات اندیشمندان در باب پسا مدرن و ویژگی هایش به عنوان معماری مردمی (اجتماعی) ، ملاک عمل پژوهش در این نوشتار بوده ، همچنین از دسته بندی الگوهای قابل ارایه پسا مدرن در قالب نظریه ها و پارادایم های نظری و عملی در آثار معماران معاصر ، جهت یافتن دستورالعمل و راهکار های نظری از این شیوه (پسا مدرن) بهره جسته ایم .در ابتدا به بررسی معماری اجتماعی و فضاهای اجتماعی پرداخته شده و در پی رسیدن به معماری با ویژگی تحقق اندیشه های اجتماع محور ، پسا مدرن به عنوان الگوی مطلوب در قالب نظریه ها و پارادایم های نظری ، بررسی شده است. پس از تطبیق نظریه های اجتماع محور و پارادایم های نظری معماری پسا مدرن ؛ پدیدار شناسی به عنوان شاخصه و الگوی قابل ارایه جهت طراحی فضای معماری اجتماعی بیان گردیده.

کلیدواژه ها:

پدیدار شناسی ، معماری اجتماعی ، پارادایم های نظری ، پسا مدرن