طراحی فضاهای شهری رها شده با رویکرد زمینه گرایی با تاکید بر فرم کالبدی و عملکردی (نمونه موردی باند فرودگاه قدیم زنجان)

شهرسازی زمینه گرایی به مثابه رویدادی تاریخی است که عناصر شهر در درون آن شناخته، پرداخته و ساخته می شوند. زمینه گرایی پیوند میان معماری و شهرسازی در زمینه ای معین است. به عبارت دیگر زمینه جایی است که معماری و شهرسازی را به هم مربوط می سازد. پژوهش حاضر به شیوه توصیفی –تحلیلی با ماهیت کاربردی نحوه طراحی فضاهای شهری رها شده با رویکرد زمینه گرایی کالبدی را تبیین میکند. روش گردآوری داده ها در این پژوهش با استفاده از داده ها و نقشه ها و اسناد موجود، مشاهده میدانی،برداشت کالبدی انجام گرفته و نتایج آن در کنار هم گذاشته شده و درنهایت رویکرد مشخص زمینه کالبدی طراحی در قالب ضوابط و مقررات طراحی انجام گرفت. نتایج نشان می دهد توجه به ابعاد زمینه ای مانند تراکم ، ارتفاع ، قدمت سکونت و احداث، نحوه قرار گیری بناها وبافت حاکم بر زمینه و خط آسمان بدلیل نمود ظاهری بیشتر آنها نقش اساسی را در طراحی کالبدی اراضی بایر و رها شده دارد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، اراضی بایر ، فرم و عملکرد ، باند فرودگاه ، زنجان