علی بامداد - دکتری معماری، گرایش مرمت ابنیه ی تاریخی، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی
امجد صدری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، موسسه ی آموزش عالی حافظ شیراز

همراه با رشد شتابان شهر نشینی مسیله تامین مسکن همواره به عنوان اولین مسیله مهم اقتصادی و اجتماعی در جوامع شهری تبدیل شده است. رشد سریع شهرنشینی در کشورها، توسعه منابع و امکانات برای پاسخگویی به نیاز افراد به سرپناه را تحت فشار قرار داده است. در کشورها به دنبال رفع مشکل تامین مسکن از طرف وزارت مسکن سیاست های مختلفی اعمال شده است یکی از این سیاست ها، سیاست انبوه سازی مسکن می باشد. این در حالی است که انبوه سازی در سال های اخیر درکشور در قالب مسکن مهر و در راستای بهبود شرایط مسکن و زندگی مطرح شد، که از آغاز ساخت مسکن مهر تاکنون بسیاری از مجتمع های آن به دلیل مشکلات زیر ساختی و خدماتی هنوز به مرحله ی واگذاری نرسیده است. همچنین از نمونه های تجربه ی جهانی اسکان بشر و مهاجرین، پس از جنگ جهانی صورت می پذیرد، که چالش ها و مشکلات مختلفی را نیز به همراه داشت. لذا پرسش اصلی در این مقاله این است که، چگونه می توان مسکن مهر را با طرح های پس از جنگ جهانی مقایسه و آسیب شناسی نمود با توجه به اهمیت این موضوع و آسیب های موجود و پیش رو، سعی بر این است که با در نظر گرفتن شاخص های مسکن، ارتباط میان تجربه های اسکان بشر پس از جنگ جهانی دوم با مسکن مهر بررسی و آسیب شناسی گردد، و تجربه های نادرست بشر در زمینه ی انبوه سازی و اسکان بشر تکرار نشود. لذا در این پژوهش با روش تحلیل محتوایی ابتدا انبوه سازی پس از جنگ جهانی و مسکن مهر بررسی و آسیب شناسی می شود، تا ارتباط بین این دو متغیر مشخص گردد، سپس مولفه های این دو متغیر مقایسه و تحلیل می شود. نتایج بدست آمده نشان می دهد که بین مولفه های مسکن مهر در ایران و ساختار های مجتمع های مسکونی پس از جنگ جهانی که با هدف اسکان مهاجرین و جنگ زدگان اتفاق افتاد ارتباط منطقی وجود دارد.

مسکن، مسکن مهر، انبوه سازی، جنگ جهانی، مقایسه، آسیب شناسی