محمدطاهر صیادنژاد

در گذشته معماران بومی ایران برای ایجاد سازگاری با طبیعت و اقلیم در بعضی نقاط در اقلیم های مختلف آب و هوایی و در راستای بهره گیری از پتانسیل های خدادادی ابتکاراتی فراوان و منحصربه فرد داشته اند. شوادان نمونه ای بارز از این نبوغ می باشد که این معماری منسجم و خودایستا با ورود به عمق زمین شکل گرفته است. شوادان این فضای زیستی زیرزمینی، خاص شهرهای دزفول و شوشتر در جنوب غربی ایران با کاربری و ویژگی های خاص است. تحقیق حاضر به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است، و هدف آن بیان الگوهای بکار گرفته شده در معماری سنتی در معماری سنتی دزفول و شوشتر بخصوص شوادان که نقش مهمی در صرفه جویی انرژی داشته و نتیجه حاصل از این تحقیق نشان داد که شوادان نمونه ای موفق در اصول معماری پایدار برای پاسخگویی به شرایط و محیطی منطقه مورد استفاده قرار بگیرند.

شوادان، دزفول، شوشتر، معماری پایداری