محمد مرشدی - گروه مهندسی کامپیوتر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان، کرمان، ایران
مجید سینا - گروه مهندسی کامپیوتر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان، بهبهان، ایران.

توانایی اصلی شبکه های حسگر بی سیم ارتباط و سنجش بین گره ا میباشد، که در ناحیه گسترده ای باتعداد زیادی از گره ها مستقر شده اند. این شبکه ها از تعداد زیادی گره های حسگر با منابع انرژی محدود تشکیل شده است. پروتکل مسیریابی داده ها با الگوریتم ترکیب داده ها فشرده سازی میشود. حفاظت ازانرژی طول عمر شبکه را افزایش میدهد. بنابراین پروتکل مسیریابی در زمان زندگی شبکه موثر است. تکنیک های مختلف برای مسیر داده از گره های حسگر به ایستگاه پایه وجود دارد. آنها ممکن است تحت مدل های مسیریابی زیر طبقه بندی شوند: مدل یک گامی، مدل چند گامی، و مدل مبتنی بر خوشهمسیریابی در شبکه های حسگر بی سیم کار بسیار چالش برانگیزی است که با توجه به چند ویژگی منحصربه فرد آنها را از دیگر شبکه های ارتباطی مانند شبکه های ادهاک و غیره متمایز میکند. به همین دلیل ما در این مقاله ابتدا به بیان مقدمه ای از این شبکه ها پرداخته و در آخر به تحلیل مسیریابی و خوشه بندیپرداخته و به نتیجه میرسیم که روشهای مسیریابی مختلفی برای شبکه های حسگر بی سیم از بدو پیدایش آنها تا کنون پیشنهاد شده اند که همگی به نوعی سعی در کاهش مصرف انرژی و یا افزایش طول عمر شبکهداشته اند. اما نکته مهم در مورد این روشها آن است که هیچ یک از آنها به طور مطلق نمیتواند بهتر از بقیه روشها عمل کند. در حقیقت با توجه به نیازمندیهایی که برای یک کابرد خاص ممکن است وجود داشته باشد یک روش برای مسیریابی انتخاب میگردد.

شبکه حسگر بی سیم، خوشه بندی، سلسله مراتبی، مصرف انرژی، طول عمر شبکه