بررسی رابطه سرمایه اجتماعی، نوآوری و رشد اقتصادی

در نظریه های جدید رشد اقتصادی ، یکی از عوامل مهم و تاثیرگذار بررشد، عامل نوآوری می باشد.کمبود نوآوری یکی از عوامل اصلی پایین بودن سطح رشد اقتصادی در کشورهای درحال توسعه است وتازمانی که این کشورها نوآوری وآموزشهای استفاده ازعلوم ودانش وفزایش سطح مهارت هایحرفه ای را ارتقا نداده اند بازدهی وکارایی نیروی کار وسرمایه درسطح نازل باقی می ماند و رشداقتصادی کاهش می یابد.نوآوری از طریق سرمایه انسانی به افزایش بهره وری سرمایه فیزیکی نیز کمک می کند. ایده اصلی نظریه نوآوری، مبتنی براین نکته است که نوآوری سبب افزایش تولیدازطریق افزایشتوان تولید افرادونهایتا افزایش رشد اقتصادی می گردد. در این پژوهش، با استفاده از رهیافت خودتوضیح برداری به بررسی رابطه رشد اقتصادی، نوآوری و سرمایه اجتماعی پرداخته، و سپس با استفاده از روش همجمعی یوهانسون جوسلیوس، رابطه بلندمدت میان این متغیرها برآورد شده است. تجزیه و تحلیل -اطلاعات با کمک نرم افزارهای اقتصاد سنجی صورت می گیرد. دروه مورد بررسی 1360 - 1392 بوده است. نتایج حاکی از آن است که متوسط سالهای تحصیل، موجودی سرمایه فیزیکی و مخارج تحقیق و توسعه اثری مثبت و شاخص سرمایه اجتماعی اثری منفی بر رشد اقتصادی دارند و در واقع، افزایشمیزان تحصیل و افزایش سطح سرمایه فیزیکی و افزایش مخارج تحقیق و توسعه موجب افزایش رشد اقتصادی و افزایش میزان جرم )که شاخص سرمایه اجتماعی بوده و در واقع بیانگر عدم وجود سرمایه اجتماعی میباشد(، موجب کاهش رشد اقتصادی میگردد که این نتیجه با تیوریهای موجود نیز سازگار میباشد.

کلیدواژه ها:

رشد اقتصادی ، سرمایه اجتماعی ، خود رگرسیونی ، نوآوری ، سرمایه فیزیکی ، طبقه بندی JEL : C33 ، G32