رضا کیخا - گروه حقوق عمومی، دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات زاهدان،ایران

از دیدگاه شرع مقدس اسلام و قانون ایران اطفال نامشروع، اطفالی می باشند که از روابط جنسی ممنوع بین زن و مرد نامحرم به وجود می آیند که عوامل فراوانی در تشدید یا تقلیل آمار این اطفال در جوامع تاثیر دارد که از میان آنها می توان به عوامل اجتماعی، اقتصادی و حوادثی مانند جنگ و قحطی و همچنین عوامل روانی اشاره نمود.از نظر حقوقی نسب رابطه خونی، طبیعی، اعتبار و قراردادی بین دو فرد تلقی می شود که چنین رابطه ای به زعم عده ای از فقها بین طفل نامشروع و پدر خود برقرار می باشد و این گونه اطفال جز در مورد ارث ملحق به تمامی حقوق وی می باشند در مقابل اکثر فقها منکر چنین رابطه ای بین این دو گردیده اند و اثبات نسبت در این افراد موضوعی منتفی می دانند از دیدگاه عرفی اثبات نسبت به طرق متنوعی می باشد که در سیستم،ادله ثبات دعوی می توان اقرار به فرزند بودن طفل نامشروع و شهادت شهود و آزمایش خون و سایر اماراتی که قناع را فراهم می نمایند اشاره نمود.درباره حقوق مدنی و کیفری این گونه افراد قابل ذکر است که جزء در موارد معدودی این افراد از تمامی حقوق مربوط به افرادی که با نسب شرعی وقانونی به وجود آمده اند برخوردار می باشند و این موارد متعدد را می توان در توارث، قضات، شهادت و امام جماعت بودن این افراد خلاصه کرد که در مقابل سایر حقوق بسیار ناچیز است و دلیل این محرومیتها به دلیل جایگاه خاص این امور می باشند.

ارث، تفخیذ، تلقیح مصنوعی، حضانت،ولدزنا، ،کودکادن نامشروع ، نسب، حقوق مدنی ،نفقه