رضا فراشبندی - دانشجوی دکتری گروه فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان خوراسگان اصفهان، ایران
افسانه گلستانی - دانشجوی دکتری گروه فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان خوراسگان اصفهان، ایران
زینب حبیبی دهنه سیری - کارشناس ارشد گروه علوم تربیتی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران
نسیم شامرادی ورنامخواستی - کارشناس ارشد گروه علوم تربیتی، واحد اصفهان خوراسگان، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران

این پژوهش با عنوان نوعمل گرایی و تعلیم و تربیت از منظر کواین و رورتی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و به روش تحلیل محتوای کیفی به نگارش درآمده است. نوعملگرایی عنوانی است که بر تجدید نظرهای اعمال شده بر عمل گرایی کلاسیک قرن بیستم که توسط چارلز پیرس، ویلیام جیمز و جان دویوی مطرح شده است. ریچارد رورتی از دیگر افراد شاخص نوعملگرایی است. در مقایسه با کواین که درعین اتکا به عمل گرایی، گاه مسیر خود را از آن جدا می کند، رورتی به شکل صریح تر و مشخص تری از عملگرایی استقبال می کند و خود را پیرو آنان به ویژه دیویی معرفی می کند، هر چند که تفاوت هایی میان خودشان بیان می کند. رورتی در نوعی هم آوایی با گادامر،مفهوم تربیت را به نحوی سامان داده است که در وفاق با دیدگاه عملگرایی است. البته که از برخی جهات )روش و روش گرایی( از عمل گرایی کلاسیک دور شده است. وی با روی آوردن به دیدگاه تاویلی گادامر، تکلیف فلسفه و تعلیم و تربیت را یک جا مشخص می کند، زیرابر این اساس، فلسفه به دنبال بازنمایی واقعیت یا کشف حقیقت نیست، بلکه به منزله فعالیتی تاویلی، در پی فراهم آوردن گفت گو و راه های بهتر و موثرتر است.

نوعمل گرایی، تعلیم و تربیت، ویلارد کواین، ریچارد رورتی