علی تنگ نشین - دانشجو معلم دانشگاه پردیس شهید بهشتی رشته علوم تربیتی
محمد پرواک - دانشجو معلم دانشگاه پردیس شهید بهشتی رشته علوم تربیتی
یونس جغیده - دانشجو معلم دانشگاه پردیس شهید بهشتی رشته علوم تربیتی

آموزش و پرورش را می توان مهمترین اندام و به منزله قلب پیکره جامعه دانست.آموزش و پرورش می تواند موجب شکوفایی سایر بخش های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شود. در گذشته خانه و خانواده در عین حال که به عنوان کوچکترین واحد اجتماعی محسوب میشد ولی در جای خود به عنوان پایه و اساس اجتماعات بزرگ نیز مطرح بود تا جایی که به غیر از مسایل تربیتی کودکان حتی امر آموزش آناننیز از طریق خانواده امکانپذیر بود. اما رفته رفته با گذشت زمان و توسعه و گسترش شهرها، تاسیس موسسات و کارخانهها و سازمانهای مختلف، عواملی مثل خانواده که در گذشته بار سنگین تعهدات تربیتی را بر گردن داشت دیگر خاصیت و نفوذ خد را در زمینه آموزش وپرورش تا اندازه زیادی از دست داده است. زیرا به دلیل کثرت و تنوع مهارتها و دانستهها این نهاد کوچک اجتماعی دیگران کشش و قدرت را ندارد که بتواند همه دانستهها و معلومات را به روز به شکل جدید به نسل نو پا منتقل کند. از این رو مدرسه و نهاد آموزش وپرورش، به عنوان محیطی خاص شناخته شده که همه افراد به دلیل آنکه از مزایای زندگی اجتماعی بهرهمند شوند ملزم به گذراندن مراحل مختلف آموزش و پرورش مدرسهیی هستند. زیرا نظام مدرسه سهم عمدهای در انتخاب و تخصیص افراد برای ایفای نقشهایاجتماعی دارد که نحوه عملکرد فرد در مدرسه، طول مدت تحصیل و رشته تحصیلی در تعیین شغل و منزلت اجتماعی آینده افراد نقش بسزایی ایفا میکند.. هدف از آموزش صرفا نمره گرفتن و یادگیری یکسری مطالب و موضوعات درسی که بعد از مدتی به دست فراموشیسپرده میشود نیست با توجه به اهمیت آموزش و پرورش در رشد همه جانبه دانش آموزان به بررسی نقش آموزش و پرورش در کاهش ناهنجاری های اجتماعی پرداخته شود

آموزش و پرورش، ناهنجاری های اجتماعی، خانواده، فرهنگ، جامعه