ایو پورتر - استاد هنر اسلامی، دانشگاه مارسی، فرانسه
امیر هاشم یزادگان

معماری ترحیمی در هند دوران پیش از مغول، نمونه های بی شماری از فرم ها و فضاها از جمله باغ ها را شامل می شود. مفاهیم شکل دهنده به این خاکسپاری ها به صورت قابل توجهی در ارتباط با عادت و رسوم زیارت یا همان بر سر مزار (سنگ قبر) رفتن است. از جمله آنچه در مقابر افراد بزرگ و مقدس مانند مقابر بزرگان چشتیه و همچنین پادشاهان باستان می بینیم در هند از اوایل سده 13 تا میانه سده 16 میلادی، سیر تحول منظر و معماری در مسیری متضاد با یکدیگر، هم در مقیاس و هم در فضاها پیشرفت.مناظر ترحیمی (فرم و سبک، مکان و نحوه قرارگیری و ...) رابطه نزدیکی با رسم و آیین های خاک سپاری و در واقع مردم شناسی دارد. مرگ، خاک سپاری و مجلس یادبود هویت را نشان می دهد؛ انتخاب سایت خاک سپاری، سبک و موقعیت مقابر، همراه با شیوه ای که مراسم ترحیم سازماندهی شده و گرامی داشته می شده است، به بازسازی روابط دودمانی و زنده نگه داشتن خاطره شان کمک می کند. هدف این مقاله تاکید بر چند نکته در ارتباط به انسان شناسی و معماری منظر ترحیمی(باغ مقبره) در قلمرو سلاطین دهلی است. این مقاله با اشاراتی به رابطه مردم شناختی و معماری منظر ترحیمی در دوره سلاطین دهلی و برشمردن نمونه هایی از مناظر آرامگاهی شبه قاره هند از 1206 تا 1555 م. ، سیر تحول فضاهای آرامگاهی از تک بناهای کوچک تا مجموعه های آرامگاهی با محورهای تعریف شده در بافت شهری و باغ های چهارقسمتی (چهارباغ) را نشان می دهد.نتایج این پژوهش نشان می دهد که آثار تقسیمات چهارتایی معروف به چهار باغ در منظرهای ترحیمی (باغ مقبره ها) در هند دوران پیش از مغول وجود داشته است و شکل گیری مجموعه های آرامگاهی با بناهای مقابر در میانشان در اواخر این دوره ارتباط مستقیم با تغییر مراسم و مقیاس آن دارد

منظر ترحیمی، معماری ترحیمی، دوران پادشاهی دهلی،چهارباغ