کنکاش فقهی پیرامون نقش شرط در معاملات و معاهدات

مقاله پژوهشی حاضر کنکاشی فقهی پیرامون نقش شرط در معاملات و معاهدات است، نویسندگان این سطور سعی و تلاش دارند با توجه به ادله ی فقهی و با مراجعه به قاعده المومنون عند شروط هم به نقش شروط، که در تصحیح و تکمیل عقود و قراردادها اهتمام دارد به ضرورت بحث در باره ی میزان اثرپذیری شروط من جمله شروط ابتدایی، شروط تبانی، شروط ضمن عقد، شرط صفت، شرط نتیجه، شرط فعل و لازم الوفاء بودن شروطی که مطمع نظر است ، به آن بپردازند. قاعده شروط بیانگر حدود و نفوذ اراده ی طرفین عقد با توجه به نوع شرط، تحقق و صدق لوازم آن برای مسلمانان التزام و تعهد ایجاد می نماید، اشاره دارد ، مومنان باید به شروطی که در معاملات تعهد می کنند، وفادار باشند و در حد امکان و توان در تحقق آن بکوشند، البته شروط معامله نباید با قواعد واحکام شرع مخالفتی داشته باشد. شروط ابتدایی از موضوع بحث شروط، به اتفاق خارج است و حتی در این که نام شرط برچنین تعهدی حقیقتا اطلاق شود، جای تردید است. شروط تبانی مثل شروط ضمنی است زمانی که عقد مبنی علیه واقع می شود و به مدلول التزامی دلالت برآن می کند، لازم الوفاء است هر چند که مشهور فقهای امامیه، شرط تبانی یا بنایی را الزام آور نمی دانند و ذکر شرط در ضمن عقد را شرط صحت آن دانسته اند.

کلیدواژه ها:

شروط ، عقود ، وفاء ، صحت و بطلان