مهناز جعفریه

مولوی یکی از بزرگترین شعرای عارف ایرانی است که کتاب ارزشمند مثنوی خود را بهتعلیم آموزه های عرفانی و دینی اختصاص داده ، او برای ساده کردن مفاهیم والایعرفانی و حکمی خود آنها را در قالب داستان ، حکایت و تمثیل بیان کرده واگرچهداستان گویی به شیوه ی تمثیلی از روزگاران کهن و بسیار قبل از او، در بیانغیرمستقیم تعلیم و حوزه ی ادب تعلیمی کاربرد داشته، اما ا ین هنر در مثنوی بهکمال رسیده است .مولوی در داستان های مثنوی با آمیختن دو نوع ادبی یعنی غنایی وتعلیمی ، همچون سنایی و عطار- شعرای پیشگام عرفان- تاثیر و جذابیت کلام را دو چندان کرده است. در این تحقیق پنج داستان تمثیلی مثنوی با بن مایه ی مشترک عشق (که موجب فنای عاشق و تکامل و بقای او در وجود معشوق می شود) باروش تحلیلی- توصیفی بررسی شده اند تا نقش هنرمندی مولوی در پردازش یک موضوع مکرر در چند داستان نا مکرر نشان داده شود.

ادبیات تعلیمی ، حکایت ، تمثیل ، عشق ، بقا