طریق عرفانی مولانا جلال الدین رومی

هدف نهایی خلقت، انسان و بازگشت او به اصل خویش است و هدف این تحقیق بررسیاجمالی طریق عرفانی مولانا جلال الدین رومی، می باشد. از نظر او، وجود انسان ازخداست و بازگشت انسان از این دنیای خاکی در سیری تکاملی با مرگ و تولد دوباره ازجماد به نبات و از نبات به حیوان، از حیوان به انسان و در نهایت به فرشته و خداست.این سیر معنوی در طرق ختلف عرفانی آداب و ویژگی های خود را دارد و عرفان عملیمولوی متمایز از دیگران با تماسح و تساهل در این روند تکاملی، با راهنمایی مرشد وپیریه پیش می رود. مولوی همان گونه که به جذبه و کشش از سوی دوست باور دارد بهسالک توصیه می کند، از تلاش و جهد دست نکشد، که کوشش بیهوده از مردگی برتراست. او به اختیار معتقد است ولی در همان حال توکل را از مراحل اساسی سیر معنویمی شمارد. او با ذکر، مجاهده با نفس، سماع و مراقبه درونی، با ترک رذایل و کسبفضایل سفارش می کند و بر طریق عشق است. این عشق است که اراده سالک را در ارادهخدا فانی کرده و عاشق را به وحدت با معشوق حقیقی می رساند. عشق الهی، کلیدرسیدن به مراحل نهایی کمال انسانی است و انسان کامل در غایت خود، در وجود خدافنا شده و به وحدت می رسد.

کلیدواژه ها:

مولوی ، عرفان ، سلوک عرفانی ، عشق ، جهد و توکل