مجاهد غلامی - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر کرمان

سعادت، آن اندازه قدر و قیمت دارد که خاصه به دلیل کامه بسیاری از انسان ها درآگاهی از رهیافت های برخوردار نمودن زندگی خود از آن، هماره مورد واکاویاندیشمندانه اهالی فلسفه، اخلاق و حکمت قرار گرفته باشد. چنانکه در میان فلاسفهغرب، آرتور شوپنهاور، و در میان عرفای ایرانی، جلال الدین مولوی، هرکدام بنا برشخصیت ذهنی خود در مواجهه با زندگی و چشمداشت هایش از آن، دریچه هایی بر اینمقوله گشوده اند. با درنگی بر احوال و آثار مولانا و شوپنهاور و بررسی آنها به روشتحلیل محتوا دریافته می شود که یکی از نخستین تفاوت های فکر فلسفی شوپنهاور وفکر عرفانی مولوی در تعریف سعادت، برخاسته از حضور خدا و موضوعات بازبسته بهباورمندی به وجود او، از جمله زندگی آنسری، در متن فکر عرفانی مولوی و غیاب اینهادر متن فکر فلسفی شوپنهاور است. اما وقتی پای بازخوانی مسایلی چون آنچه هستیم ها،آنچه داریم ها و آنچه مینماییم های انسان و نقش هرکدام در فراهم آورن سعادت درمیان می آید، خطوط فکری این دو شخصیت مهیب شباهت بیشتری به یکدیگر پیدامی کند. این نقاط شباهت، نظیر تاثیر ادراک ذهنی در مواجهه با پدیده ها و اتکا بر آنچههستیم ها به عنوان غنی ترین عناصر دخیل در سعادتمندی، اکنون نیز در دنیای مدرن وتوسط خواهندگان به تنگ آمده از نابختیاری ها و ناکامی های زندگی، شایای توجه و بهکارگیری است.

شوپنهاور، مولوی، سعادت، در باب حکمت زندگی