تلقین و تاثیر آن در حیات انسان از دیدگاه مولوی در مثنوی معنوی

تلقین از مباحثی است که مولوی از قرنها پیش در کتاب مثنوی شریف به ابعاد روان-شناختی و عرفانی آن اشاره کرده و این موضوع را در قالب حکایت و تمثیل برای مخاطبینمثنوی عرضه داشته است. مولوی در مثنوی به تاثیر انواع تلقین ها و پیامدهای آن برجسم و روان انسان پرداخته و معتقد است اگر انسان به خودش القایات منفی از قبیلترس، بیماری و کسالت کند این القایات منفی جسم و روان فرد را دچار مشکل می کنندو در مقابل، القایات مثبت، پیامدهای مثبتی نیز بر روح و روان فرد خواهند داشت. تلقین-های خیالی و منفی که از جانب گروهها و افراد به شخص صورت می گیرد جسم و روان اورا رنجور می سازد و او را از ادامه ی امور زندگی باز می دارد. همچنین مولوی به تاثیر تلقیندر جهت متقاعد سازی و هم نظر کردن دیگران اشاره کرده است. دیدگاه مولوی درخصوص تلقین از منظر عرفانی شامل دو جنبهی رحمانی و شیطانی است که تلقین هایرحمانی از جانب خدا و اولیاء الله به برگزیدگان او و یا حتی دیگر مخلوقات منتقل می شودو تلقین های شیطانی نیز از جانب شیطان و یا انسان های تبه کار صورت می گیرد.

کلیدواژه ها:

مثنوی ، مولوی ، تاثیر تلقین ، عرفان