تجلی و حضور مفاهیم دینی و عرفانی در مثنوی معنوی

وقتی از تاثیر دین در ادبیات سخن به میان می آید، بیشتر مفاهیم و عقایدی مور دنظراست که جنبهکلی و اسطور ه ای می یابد و در تمامی ادیان مقدس مشترک است؛ ازویژگی های شاخص ادبیات ایرانی، این است که غنی از مضامین و مفاهیم مذهبی و عرفانیاست. این مضامین، جزء جدایی ناپذیر ادبیات منظوم و منثور ماست و پیوندی گسترده باشعر فارسی دارد. آنطور که بخش عظیمی از ادبیات منظوم ما را سروده هایی تشکیلمیدهد که دربرگیرنده ی مفاهیم و مضامین مذهبی و عرفانی می باشند. بسیاری از شعرایبرجسته ایران ازجمله فردوسی، مولوی و دیگران و نیز نویسندگان مشهور در شعر و نثرخود، از مضامین و عناصر دینی، (اسلامی، مسیحیت و زردشتی) برای تبیین اندیشه خودسود جسته و خود را به یک فرقه خاص محدود ننموده اند، البته در این راستا شاعرانی نیزوجود دارند که از عقاید و مذهب خود در شعر بهره برده اند. در این مقاله، نمونه هایی ازتجلی و حضور مفاهیم دینی را دریکی از شاهکارهای نظم پارسی مثنوی معنوی مولانا کهمبتنی بر دین و عرفان و سرشار از حکایت های عرفانی است ارایه می نماییم.

کلیدواژه ها:

عرفان ، دین و قرآن ، مثنوی معنوی ، مولانا ، ادبیات فارسی