بررسی واژه ی ترازو در مثنوی معنوی مولوی

(حذف موقت تا جایگزینی اصل مقاله اصلاحی-22مهر96) در این مقاله به بررسی واژه ی ترازو از دیدگاه مولوی در مثنوی معنوی، از شاهکارهایادب فارسی پرداخته شده است. یکی از مهم ترین واژگانی که مولوی در غزلیات ومثنوی خود استفاده کرده است واژه ی ترازو و یا میزان است. چنانکه از نظر مولانا هرکسی باید با خود ترازویی داشته باشد البته ترازویی از جنس دیگر. در ابتدا معانی کلیاین واژه بیان گردیده و در ادامه واژه ترازو در دفاتر مثنوی معنوی (شش دفتر مثنوی)جستجو گردیده و بخش هایی که واژه ی ترازو در آن ها استفاده شده است، مشخص، وواژه ی ترازو در هر کدام مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور، با بکارگیری دوابزار، مسیر تسهیل شده است؛ یافته ها با دفاتر مثنوی تطبیق داده شده و در مواردیتصحیح و تکمیل شده و در نهایت بررسی و تشریح گردیده است. به طور خلاصه میتوان بیان کرد که ترازو نماد داد و عدالت و تمیز دهنده ی حق از باطل است و چونچراغ و آینه عمل می کند. ترازو مانند آینه راستگو است، خیانت نمی کند و نشاندهنده ی حقیقت امر است و سود و زیان خود را در نظر نمی گیرد. ترازو طمع کارنیست، بنابراین راستگو است.

کلیدواژه ها:

مولوی ، مثنوی معنوی ، ترازو ، مولانا