بررسی مقایسه یی اندیشه دل در اشعار مولانا و سهراب سپهری

دل، در عرفان اسلامی، لطیفه یی ربانی ست که صفات و ویژگی های متنوعی برای آن برمی شمرند. مولانا جلال الدین بلخی، دل را مهبط انوار الهی می داند. در این پژوهش، بابررسی شواهدی از نمود این مفهوم در اشعار منتخبی از مولانا و سهراب سپهری، ابعادگوناگون این اندیشه مورد تحقیق قرار گرفته است. روش تحقیق در این مقاله، کتابخانهیی و شیوه ی پژوهش توصیفی – تحلیلی است. پس از صیقل دل توسط انسان، انوارحقیقت بر وی تابیده شده و اسرار بر وی هویدا می گردد. دل اصل و گوهر آفرینش استو این جهان با همه ی عظمتش در برابر آن عرض و فرع ناپایداری بیش نیست ؛ دل جوهرهستی لطیفه ای ربانی و جایگاه معنوی تن آدمی است در آفرینش نیز مورد توجهخاص حضرت باری تعالی است و آن را با آب حیات ابدی و ملات بهشت سرشته است.دل همچنین به عنوان مهم ترین وسیله جهت رسیدن به خدا و مرکز معرفت و عشق الهیاست که همیشه مورد توجه همه افراد به ویژه عارفان و صوفیان بوده و مولانا نیز به عنوانبزرگ ترین شاعر عارف قلمرو زبان فارسی در اثر معروف خود نقش بر جسته ای درشناساندن و گسترش عرفان و تصوف اسلامی ایفا می کند و به زیبایی مقام و جایگاه دلرا به تصویر کشیده است.

کلیدواژه ها:

مولانا ، سهراب سپهری ، دل ، ادبیات تطبیقی