جهانبخش اورک

فلسفه تربیت به مطالعه هدف ها و فرایند و ماهیت برنامه ها و عمل و نتایج تعلیم وتربیت می پردازد. تعلیم وتربیت )تعلیم و تزکیه(، هرچند تحت دو عنوان از آن ها تعبیر شده و ازنظر مفهومی متفاوت می باشند، ولی در مقام عمل و تحقق،جدایی ناپذیر هستند. در این پژوهش تعلیم وتربیت از دیدگاه دو دانشمند غزالی و افلاطون موردبررسی قرارگرفته است. غزالی دوران کودکی را بسیار مهم می داند و معتقد است که باید فرصت های این دوران استفاده کرد زیرا آنچه کودک دراین زمان می آموزد در آینده وی بسیار تاثیر می گذارد. غزالی با نورپردازی علمی و به عنوان یک مربی بزرگ و تربیت پژوه نامدار اسلام، با جهت دهی دینی تعلیم وتربیت و همچنینبا پایه گذاری اصول، هدف ها و روش های تربیتی تحول عظیمی درحوزه تعلیم وتربیت به جا گذاشت. ازجمله فلاسفه بزرگ، افلاطون پدر فلسفه غرب است نتایج به دست آمده بیانگر آن است که افلاطون اهداف تعلیم وتربیت را شامل اهداف جسمانی، ذوقی،اخلاقی، عقلانی و اجتماعی می دانند. محتوای درسی افلاطون عبارت اند از: عادت دادن کودکان به بازی، پرورش قوای جسمانی، آموزش خواندن و نوشتن، آموزش نظامی، مطالب ادبیو آموزش فلسفه و دیالکتیک. به عقیده افلاطون، مهم ترین روشتدریس، روش گفت وشنود توجه دارد.

تعلیم وتربیت، اسلام، غرب، غزالی، افلاطون، رشد الهی