پیشبینی تحمل پریشانی و احساس تنهایی بر اساس سبکهای فرزندپروری

هدف: پژوهش حاضر با هدف پیشبینی تحمل پریشانی و احساس تنهایی بر اساس سبکهای فرزندپروری انجام گرفت. روش: این مطالعه از نظر هدف کاربردی است و از انواع تحقیقات توصیفی و غیر آزمایشی بحساب می آید. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشکده روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب بود ( 600 نفر) که مطابق با جدول مورگان، حدود 247 نفر تخمین زده شد و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهشی، شامل پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر( 2005 ،(پرسشنامه احساس تنهایی آشر (1984 (و پرسشنامه سبکهای فرزندپروری بامریند (1972 (بود. داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: بررسی نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد فقط 5 درصد واریانس تحمل پریشانی توسط سبکهای فرزندپروری قابل پیشبینی است. بنابراین تنها سبک مستبدانه میتواند 21 صدم تحمل پریشانی را پیش بینی کند. از طرفی در احساس تنهایی، فقط 4 درصد واریانس احساس تنهایی توسط سه سبک مذکور قابل پیش بینی است. لذا سبک مقتدرانه با نتیجه 21 صدم قادر به پیش بینی احساس تنهایی مشخص گردید. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت رابطه بین سبکهای فرزند پروری با تحمل پریشانی و احساس تنهایی بهتر است برنامه های برای اصلاح شیوه های فرزند پروری والدین در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

شیوه های فرزند پروری ، احساس تنهایی ، تحمل پریشانی