رسول حسام پور - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی عمران، گرایش خاک و پی، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج
آرش توتونچی - استادیار، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت

شکل‎پذیری دیوار های حایل بتنی بدلیل افزایش ارتفاع یکی از مسایل مهم در مورد نشست سازه های روی این دیوارها می باشد. ترکیب تسمه‎های فولادی و خاکریز دانه‎ای با کیفیت بالا به همراه پانل‎های بتنی در گذشته به عنوان یک تکنیک موفق خاک مسلح بکار گرفته می‎شد، تا زمانی که مصالح پلیمری برای مقابله با خوردگی معرفی شدند. در ابتدا سختی کمتر و تمایل به خزش در قابلیت کاربرد آنها در دیوارهای خاکی مسلح تردید ایجاد کرد، اما در حال حاضر دیوارهای مسلح با ژیوسنتتیک‎ها با قابلیت هزینه کمتر و ساخت آسان در سراسر دنیا کاربرد دارد. در مهندسی ژیوتکنیک اندرکنش بین خاک و ژیوسینتتیک‎ها، از بیشترین اهمیت در کاربرد این مصالح به عنوان مسلح کننده بر خوردار است. مکانیزم اندرکنش خاک – ژیوسینتتیک بسته به نوع و خصوصیت ژیوسینتتیک و خاک می‎تواند بسیار پیچیده باشد. برخی از ژیوسینتتیک‎هایی که به عنوان مصالح تسلیح بکار برده می‎شود، می توانند به دلیل خصوصیات هندسی و رفتار وابسته به زمان و یا وابسته به نرخ کرنششان به این پیچیدگی بیافزایند. بنابراین به منظور پیشرفت و فهم بهتر اندرکنش خاک – ژیوسینتتیک، آزمایش‎های متفاوت و آنالیز های تیوری متفاوت در سال های اخیر بوجود آمده‎اند. تعیین ضریب پیوستگی برای ژیوگریدها تنها از طریق تست pull out ممکن می‎باشد. هدف از این تحقیق، بررسی آزمایشگاهی ظرفیت باربری خاک مسلح دیوار حایل و تخمین ضریب اندرکنش دیوار حایل مسلح است. نتایج نشان دادند که برای خاکریز مسلح شده در عمق، ناحیه برش خورده دارای گوه عمیق تر و با حجم بزرگتر نسبت به حالت غیرمسلح بوده و استفاده از ضریب ثابت در مدل‎سازی اندرکنش خاک-ژیوگرید، منجر به تغییر شکل‎هایی کمتر از میزان حقیقی آن شد و همچنین افزایش تعداد لایه‎های مسلح کننده، با کاهش تغییرمکان دیوار و با افزایش نسبت باربری پی نواری همراه بود.

دیوار حایل مسلح، اندرکنش خاک، بررسی آزمایشگاهی، تغییرمکان، نسبت باربری، pull out