صدرا نوحه خوان - گروه مدیریت، واحد عجبشیر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد عجبشیر
جعفر بیک زاد - گروه مدیریت، واحد بناب، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بناب

در دهه 1990 به موازات بهبود در توانمندی های تولید، مدیران صنایع درک کردند که مواد و خدمات دریافتی از تامین کنندگان مختلف تاثیر بسزایی در افزایش توانمندهای سازمان به منظور برخورد با نیازمندی های مشتریان دارد که این امر به نوبه خود، تاثیر مضاعفی در تمرکز سازمان و پایگاه های تامین و استراتژی های منبع یابی بر جا نهاد. همچنین مدیران دریافتندکه صرفا تولید یک محصول کیفی، کافی نسبت، در واقع تامین محصولات با معیارهای مورد نظر مشتری (چه موقع، کجا، چگونه) و باکیفیت و هزینه مورد نظر آنها، چالش های جدیدی را به وجود آورد. درچنین شرایطی به عنوان یک نتیجه گیری از تغییرات مذکور دریافتند که این تغییرات در طولانی مدت برای مدیریت سازمانشان کافی نیست. آنها باید در مدیریت شبکه همه کارخانه ها و شرکت هایی که ورودی های سازمان آنها را بطور مستقیم و غیرمستقیم تامین می کردند، همچنین شبکه شرکتهایی مرتبط با تحویل وخدمات بعداز فروش محصول به مشتری درگیر می شدند. با چنین نگرشی رویکردهایی زنجیره تامین و مدیریت زنجیره تامین پای به عرصه وجو نهادند. به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران در دنیای رقابتی امروز، رقابت از سطح شرکت ها به رقابت میان زنجیره تامین آنها کشیده شده و برخورداری از یک زنجیره تامین کارا و چالاک، یک مزیت رقابتی بسیار مهم و تعیین کننده در عرصه رقابت محسوب می شود. در این راستا بسیاری از صاحب نظران بر این باورند که با کشیده شدن رقابت از سطح شرکت ها به سطح زنجیره تامین آنها، کیفیت و مدیریت کیفیت محصول نیز باید از سطح شرکت ها به سطح زنجیره تامین آنها گسترش داده شود؛ زیرا همان طور که یک کالا از یک عضو زنجیره تامین به عضو دیگر آن در جریان است، کیفیت آن نیز می تواند توسط سایر شرکت هایی که درتملک ما نیستند، تحت تاثیر قرارگرفته و تضعیف و یا تقویت شود. در این پژوهش ضمن مرور ادبیات موضوعی درباره رقابت پذیری زنجیره تامین، پیشینه درباره رقابت پذیری زنجیره تامین و درنهایت پیشنهادات راهبردی در این خصوص ارایه گردید.

رقابت پذیری، زنجیره تامین ، شرکت داروپخش