زمینه گرایی در معماری

زمینه گرایی از رویکردهای پست مدرن در طراحی از جمله در معماری منظر و فضاهای عمومی بدون بافت اطرافش بی ارزش تلقی می شود. در بین معتقدان به زمینه گرایی، در اینکه کدام بخش زمینه پررنگ تر و برجسته تر است، اختلاف نظر وجود دارد و معماران هرکدام مطابق برداشت متفاوتشان از زمینه گرایی طرح هایشان را متبلور می سازند. در این بین، عده ای تاریخ سایت، عده ای مردم و فرهنگ حاکم بر بستر طرح، و گروهی کالبد و همجواریها را مهم می دانند. به بیان دیگر در زمینه گرایی به جزیی بیشتر بها داده می شود که به نوعی سهمی در زنده نگه داشتن خاطره جمعی داشته باشد و این در معماری منظر به واسطه حضور چند وجهی اش در زندگی فردی و جمعی مخاطب، ارزش بیشتری پیدا می کند. معماری محصول دوره های تاریخی متعدد و حاصل روابط خاص میان وجوه اجتماعی، فرهنگی، انسان شناسی، جغرافیایی و اقتصادی است و معماری امروز نیز در آینده بخشی از تاریخ شهرها خواهد بود. آنچه که در ادامه استمرار حیات با نشاط و پرشور یک شهر لازمست تطابق ظرف (محیط) با مظروف (انسان) در یک روند تاریخی است. اخیرا بدلایل مختلف این سازگاری برهم خورده و گونه ای از ناهمگونی را رقم زده است. هدف این مقاله ارایه تعاریفی روش از زمینه به عنوان بستر قرارگیری آثار معماری و فهم درست از فلسفه تکنولوژی و کاربرد آن در معماری متناسب با ویژگی های محیطی است. نتایج نشان دهنده آنست که توجه به شخصیت محیط و الهام از آن نفی کننده خلاقیت نیست و تکنولو های جدید به عنوان یکی از وجوه معماری می تواند خود را با ویژگی های فرهنگی، اجتماعی و محیطی سازگار نموده، تداوم تاریخ و هویت شهر را تسهیل نماید.

کلیدواژه ها:

شخصیت معماری ، کلیت ، تداوم ، خلاقیت ، زمینه گرایی