بررسی نقش مجتمع های ایستگاهی از منظر توسعه پایدار حمل و نقل شهری؛ نمونه موردی: ایستگاه متروی صادقیه

با ورود به دنیای مدرن، رشد سریع جوامع شهری از یک سو و پیشرفت های فنی- تکنولوژیکی از سوی دیگر، سبب شد تا اتومبیل به عنوان عنصری اساسی، وارد جریان زندگی انسانی شده و حضور آن با گذشت زمان پررنگ تر و در بسیاری از موارد مشکل ساز شود. در برخورد با روند رو به رشد زندگی ماشینی و مشکلات ناشی از آن، توسعه حمل و نقل عمومی و به طور خاص مترو و مجتمع های ایستگاهی وابسته به آن، می تواند راهکاری مناسب برای حل این بحران باشد. وجود ایستگاه های مترو به عنوان میدان جاذبه ای عمل می کند که به رشد انوا ع کاربری ها در محدوده پیرامون و حوزه نفوذ ایستگاه ها منجر می شود. به دلیل نبود برنامه ریزی، این رشد به آشفتگی محیطی و نداشتن کارایی بهینه انواع کاربری ها جهت ارایه خدمات می انجامد. رویکرد اساسی برای ساماندهی کاربری اراضی، رویکرد توسعه حمل و نقل محور است. بدنه اصلی این رویکرد از خطوط حمل و نقل تشکیل شده است که بر جابه جایی جمعیت و خدمات تاثیر زیادی دارد. در امتداد این مسیر کاربری های مسکونی و تجاری با تراکم های بالا قرار می گیرد. توسعه مبتنی بر حمل و نقل، استفاده از حمل و نقل عمومی را افزایش داده و در میان الگوهای مختلف توسعه ضمن بهره مندی از اصول و رویکردهای نوین در برنامه ریزی، می تواند گامی موثر در دست یابی به اصول توسعه پایدار شهری بردارد. پژوهش حاضر با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و روش توصیفی- تحلیلی با هدف بررسی مفهوم، ویژگی ها و مزایای توسعه حمل و نقل محور و تبیین نقش مجتمع های ایستگاهی در آن، از جمع بندی تعاریف آغاز و با اصول، مبانی و نظریات گوناگون پیرامون توسعه پایدار بسط پیدا کرده و ضمن مطالعه ایستگاه متروی صادقیه در تهران، به تحلیل نقش این مجتمع ها در راستای نیل به شهر پایدار می پردازد.

کلیدواژه ها:

شهر پایدار ، توسعه حمل و نقل محور ، مجتمع های ایستگاهی ، متروی صادقیه