فریدون شیروانی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر
سید محمد میرحسینی هزاوه - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک
مهدی ربیعی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه ارشد سازه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک

بهسازی سازه ها و اعضای بتنی به علت تغییر شرایط بارگذاری و یا شرایط محیطی وغیره یک از کارهای جدایی ناپذیر در امر سازه های بتنی به حساب می آید. استفاده از روش و مصالحی که بهترین نتیجه ممکن را بدست دهد مهمترین عامل در فرایند بهسازی است.استفاده از میله های FRP که به روش نزدیک به سطح نصب می گردند ( روش NSM) یکی از روش های تقریبا جدید و کارآمد در این زمینه می باشد. نوع جنس این میله ها در میزان کاهش تغییر شکل های اعضا بتنی بخصوص تیر های عمیق از اهمیت برخوردار است.انواع میله های FRP در جنس های کربنی ،شیشه ای و آرامیدی در حال حاضر در دسترس می باشد. در این پژوهش بر اساس نتایج حاصل از مدلسازی تیر عمیق بتنی با نرم افزار ABAQUS بیان می شود که شرایط تکیه گاهی تاثیر زیادی در نتایج نهایی بهسازی نداشته و میله های کامپوزیتی از جنس کربن و شیشه (CFRP و GFRP) بیشترین تاثیر را در کاهش خیز و کرنش (در نتیجه کنترل عرض و میزان ترک ها) دارند و با استفاده از آنها به میزان حداقل(یک میله) به نتیجه مطلوب در این امر خواهیم رسید.استفاده از میله های کامپوزیتی آرامیدی بعلت تاثیر کم بجز در مواردی که با توجه به شرایط محیطی ملزم به استفاده از آنها هستیم توصیه نمی شود.

نصب نزدیک سطح، میله FRP، میله کربنی(CFRP)، میله شیشه ای(GFRP)، میله آرامیدی(AFRP)