سهیل جلیلی بارور - دانشجو کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی قزوین
مجتبی امیرخلیلی - دانشجو کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی قزوین
امیر جباری - دانشجو کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی قزوین

موضوع پایداری و برنامهریزی و طراحی پایدار در سال های اخیر بخش وسیعی از ادبیات شهرسازی و معماری را به خوداختصاص داده است. مقاله حاضر به منظور بررسی اهمیت، چگونگی و تبیین جایگاه برنامه ریزی در فرایند طراحیمعماری با توجه به اصول و مبانی توسعه پایدار می باشد، می توان فرایند طراحی معماری را بر مبنای اهداف ،پایداری اجتماعی و اقتصادی، برنامه ریزی کرد. بدین سبب و برای دست یابی به چارچوب برنامه ریزی مورد نظر لازماست، روش های برنامه ریزی کاربردی در فرایند طراحی با اهداف معماری پایدار، هم سو باشند. هدف کلی این پژوهش،ارایه ی درک جدیدی از مفهوم و چگونگی برنامه ریزی در فرایند طراحی معماری است به گونه ای که مبتنی بر اهدافتوسعه ی پایدار باشد. مهم ترین اهداف این پژوهش : 1- تعامل و هماهنگی بیشتر میان برنامه ریزی و طراحی 2- طراحی در جهت توسعه پایدار. روش مورد استفاده در این مقاله، روش توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسنادی می باشد و جنبه کاربردی دارد. در این راستا در گام نخست به شناسایی و بررسی تیوری های مرتبط حوزه ای وموضوعی پرداخته و در گام دوم به بررسی یک نمونه موردی که طراحی آن از اصول کلیدی کیفیت در طراحی ، توسعهپایدار پیروی کرده پرداخته شده است . نتایج پژوهشی حاکی از آن است رویکرد برنامه ریزی در فرایند طراحی با دارا بودناصول و اهداف عملکردی ویژه ، باعث تعامل و هماهنگی بیشتر میان برنامه ریزی و طراحی می شود و همچنین اگرطراحی در جهت توسعه پایدار و تلفیق آن باشد، می تواند پاسخ گوی نیازهای مانند: توجه به تنوع زیستی و محیط زیستو حفظ منابع طبیعی و... باشد.

برنامه ریزی، فرایند طراحی معماری ، طراحی پایدار، اصول پایداری