تاثیر فضاهای باز مسکونی در شکل گیری ریخت شناسی شهری با رویکرد ساختار فضایی

هر ریخت شناسی شهری، علم مطالعه فرم عناصر کالبدی تشکیل دهنده شهر و چگونگی تکوین و سیر تحولات کالبدی شهرهاست. توجه به جنبه های ریخت شناسانه یکی از موضوعات قابل بحث خصوصا در بافت های شهری تاریخی می باشد. نادیده گرفتن ارزش های ریخت شناسانه موجود سبب مداخله هایی بی ارتباط با گذشته و بدون در نظر گرفتن ویژگی های اصیل آن می باشد. فضا های شهری بعنوان ارزشمند ترین تولیدات این ترکیب ما بین توده ها اهمیت بیشتری را داراست بخصوص زمانی که فضای بازی از نوع مسکونی علاوه بر تامین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویه طبیعی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی مطرح میگردد . فضاهای باز مابین ساختمان های مسکونی بستر پیوند ساکنان با طبیعت و محل گذران اوقات فراغت در فضای زندگی روزمره است که نهایتا منجر به شکل گیری ریخت شناسی شهر از مقیاس خرد به کلان محلی شده است . از این رو هر نوع مداخله ای در محلات تاریخی، با در نظر گرفتن تحلیل های ریخت شناسی می تواند منجر به طراحی بر مبنای تداوم تاریخی و حفظ ارتباط با گذشته گردد. هدف این پژوهش؛ بررسی شاخص های واجد ارزش در این بافت ها و فضا های میانی ما بین ابنیه معماری و فضا های شهری است. روش اتخاذ شده در این پژوهش روش تحلیلی - توصیفی بوده و نتایج این پژوهش در صدد تبیین معیارها و زیر معیارهای نظام های کاربری، فعالیت و عرصه های همگانی، حرکت و دسترسی، فرم کالبدی و منظر شهری ضمن توجه به ارزش های ریخت شناسی در محلات تاریخی در بافت به طراحی محله ای کارآمد منجر می گردد.

کلیدواژه ها:

ریخت شناسی شهری ، فضای باز مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، محلات تاریخی ، فضای میانی