امیر غیاثی - دانشجوی دکتری تخصصی معماری
مهسا نوغان دوست - کارشناسی ارشد معماری

یکجانشینی و سکونت در شهرها را می بایست محصول انقلاب کشاورزی دانست چرا که بعد از این دوره بود که بشر با شکل جدیدی از سکونت آشنا شد. با این حال تا قبل از انقلاب صنعتی این شیوه سکونت سهم بسیار ناچیزی داشته است. پس از انقلاب صنعتی، شهرها محل تجمع و انبوهی فعالیت های اقتصادی و به ویژه صنعتی گردید( عبدی، 1387). در ایران نیز همانند دیگر کشورهای درحال توسعه، رشد سریع جمعیت شهرها که ناشی از مهاجرت گسترده روستاییان به شهرها بوده است، باعث بروز مشکلات مربوط به کمبود مسکن شده است( عزیزی، 1383). مسکن خردترین و کوچک ترین شکل تجسم کالبدی رابطه متقابل انسان و محیط و خصوصی ترین فضای زندگی انسان است( مسایلی، 1388 ). هر فردی بعد از نیازهای اساسی غذا و پوشاک به محلی امن برای سکونت بیش از هر چیز دیگری نیازمند است و مسکن دارای بیشترین سهم در سبد هزینه های خانوار می باشد( رحمانیان و مهدوی، 1395). مسکن در عین حال عامل اصلی جامعه پذیری افراد نسبت به جهان و کالایی عمده و تعیین کننده در سازمان اجتماعی فضاست که در شکل گیری هویت فردی، روابط اجتماعی و اهداف جمعی افراد نقش بسیار تعیین کننده ای دارد ( short, 2006). مسکن درواقع مکانی فیزیکی است و سرپناه، نیاز اولیه و اساسی خانوار محسوب می گردد .

مسکن، کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته، مسکن اجاره ای