مقایسه رویین تنی و چشم آسیب پذیر اسفندیار در متن های فارسی میانه (پهلوی) و شاهنامه فردوسی

رویین تنی اسفندیار پاکدین و رواج دهنده دین مزدایی که بنابر ادبیات ایران باستان و متن های پهلوی و شواهد ذکر شده در وجر کرد دینی و سپس تاکید بر آن در زند وندیداد، به همت و دعای اشو زرتشت و تقدیم ناری مقدس به او صورت پذیرفته، دارای ریشه ای بنیادین در فرهنگ ایران باستان بوده و زیربنای آن بر اساس منطق باورپذیری دینی و اندیشه های مزدیسنایی استوار است؛ در هیچ یک از متون اوستایی و پهلوی زردشتی کمترین نشانی ازآسیب پذیری چشم اسفندیار وجود ندارد. رویین تنی اسفندیار نیز در شاهنامه علی رغم آن که افسانه تیرگز و چشم اسفندیار از جلوه خاصی برخوردار است مورد تردید است. می توان احتمال داد داستان آسیب پذیری چشم اسفندیار از طریق راویان و ناقلان سنت های شفاهی کهن ماوراءالنهر و خراسان بزرگ و سیستان که محل پرورش داستان های اساطیری و حماسی بود، رواج پیدا کرد و سپس به تدریج با تغییر و تحولات گوناگونی به صورت یک روایت حماسی مدون که مجزا و مستقل از خدای نامه بود، انعکاس یافت و ماخذی مورد وثوق و قابل استفاده برای نویسندگان شاهنامه های منثور شد. این داستان منفرد به شاهنامه ابومنصوری و سپس از آن طریق و یا به صورت جداگانه در کنار سایر مآخذ فردوسی به شاهنامه راه یافت.

کلیدواژه ها:

اسفندیار ، رویین تنی ، آسیب پذیری ، متون پهلوی ، شاهنامه