ابراهیم بدخشان - استادیارزبانشناسی همگانی دانشگاه کردستان سنندج
یادگار کریمی - استادیارزبانشناسی همگانی دانشگاه علامه طباطبایی تهران
رزیتا رنجبر - کارشناس ارشد زبانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی تهران

درانگاره های متاخر در دستور زایشی اخیر دو دیدگاه عمده راجع به چگونگی نظام حالت دهی وجود دارد. دیدگاه چامسکیایی استاندارد این است که حالت توسط هسته ی دستوری به نزدیکترین گروه اسمی از طریق یک رابطه ی مطابقه اعطا می شود (بیکر 2010). در این رویکرد حالت به عنوان تجویز کننده ی گروههای اسمی، مفهومی کاملا نحوی دارد و ارتباط مستقیمی بین حالتهای ساختاری و روابط ساختاری گروههای اسمی پذیرنده حالت ها وجود دارد. در دیدگاه دوم، حالت-دهی توسط قواعد پیکره ای و در بخش آوایی صورت می گیرد. در این رویکرد ارتباط مستقیمی بین حالت دهی و مطابقه برقرار نیست و سلسه مراتب ساختواژی، حالت گروههای اسمی را تعیین می کند. در این مقاله بر اساس داده هایی از زبان کردی (سنندجی و بانه ای) و با مقایسه ی شباهت ها و تفاوت های این دو گونه-ی کردی از گویش کردی سورانی نشان خواهیم داد که برای تبیین نظام حالت دهی ارجاع به مفروضات نظری درهردورویکرد ضروری است

کردی، قواعد پیکره ای، نظام حالت دهی، رویکردساختاری، رویکرد ساختواژی