بررسی سیرت و صورت عاشق در اشعار نزار قبانی و ملک الشعرای بهار

عشق حد افراط دوست داشتن، دوستی مفرط و محبت تام و آن در روانشناسی یکی از عواطف است که مرکب از تمایلات جسمانی، حس جمال، حس اجتماعی، تعجب، عزت نفس و. . . علاقهی بسیار شدید وغالبا نامعقولی است که عموما جزو شهوات به شمار میآید. عشق در ادبیات در معنای عرفانی و نیزجسمانی آمده است. این یکی از موضوع های محوری در ادبیات در معنای جهانی است و عاشق آن راتجربه میکند و در سیرت و صورت خاص می بخشد. شیوه پژوهش از نوع بنیادین و بر اساس مطالعات کتابخانهای است. در حوزه ادبیات تطبیقی، به بررسیتطبیقی سیرت و سیمای عاشق در اشعار ملک الشعرا بهار، شاعر کلاسیک معاصر ایرانی و نزار قبانی شاعرمعاصر سوری میپردازد. عشق کهنترین و در عین حال پیچیدهترین مضمون ادبیات غنایی است که در شعر این دو شاعر نمود عینی دارد و در شعر هر دو آنان دارای ویژگی خاصی است، ملک الشعرا بهار دردو حوزه مضمون و زبان شاعری، کلاسیک است؛ اما نزار در این دو حیطه نوگرا است و زبان و مضمونعشق را با زندگی معاصر پیوند میدهد. از سوی دیگر، عشق به معشوق و عشق به مردم، در شعر بهار برجستگی دارد؛ در حالی که در شعر نزارعشق به معشوق برجستهتر است. همچنین بهار بیشتر به غم واندوه عشق پرداخته، اما نزار قبانی به شادیهای عشق؛ بنابراین با توجه به معاصر بودن این دو شاعر و اشتراک آن دو در مضمون عشق، نیاز به چنین پژوهشی احساس میشود.

کلیدواژه ها:

سیرت عاشق ، صورت عاشق ، عشق ، ملک اشعرا بهار ، نزار قبانی