بررسی عرفان درشعرعطار، سنایی و حافظ

عرفان یاهمان خداشناسی به معنای شناختن ودانستن بعدازنادانی و شناختن و معرفت حق تعالی است که هیچ گاه ازادبیات این سرزمین جدانبوده و درواقع میتوان عرفان و ادبیات را لازم و ملزوم یکدیگر دانست مظاهر گوناگون عذفان یعنی همان تجلیات خاص روحی و احساسات لطیف انسانی وارسته ازقید تعلقات دنیوی دراثاربسیاری ازسخنوران شعر وادب فارسی به چشم می خورد ازجمله شاعران گرانمایه ی که سروده های زیبا و فاخری درحوزه عرفان دارند عطارسنایی و حافظ را میتوان نام برد با توجه به جایگاه والای این بزرگان درادبیات فارسی نگارنده سعی دارند جنبه ایی ازعرفان را درشعرآنها بررسی کند

کلیدواژه ها:

عرفان ، عطار ، سنایی ، حافظ