رضا رضایی خبوشان - کارشناس برنامه ریزی و تحقیقات، بنیاد مسکن انقلاب اسلامی
مرجان دهقانی - سرپرست دفتر مسکن شهری بنیاد مسکن انقلاب اسلامی

مطالعه و بررسی فرایند رشد و توسعه کلان شهرهای جهان، نمایانگر شکل گیری شرایط کیفی نابسامان و در پاره ای موارد بحرانی در محیط های سکونتی است. معضل فقدان یا سطح نازل کیفیت در محدوده های مسکونی شهری منحصر به کشورهای جهان سوم نبوده و در کشورهای پیشرفته صنعتی نیز به مثابه یکی از مهمترین چالش های پیش روی نظام سیاست گذاری و مدیریت شهری محسوب می گردد. می توان آن را مساله ای با وسعت و دامنه جهانی دانست. از سوی دیگر نگاهی به مباحث مطرح در ادبیات شهرسازی سال های اخیر، توجه متفکرین و نظریه پردازان شهری به مفهوم کیفیت محیط سکونت و نگارش مقالات و کتاب-های متنوع و متعددی را نمایان می سازد. در این میان بحث کیفیت در محیط های سکونتی مجتمع های مسکونی بلندمرتبه به واسطه برخورداری این سکونت گاه ها از ویژگی هایی نظیر سطح بالای تراکم جمعیتی، تراکم ساختمانی و استقرار در محیطی منفک شده و بعضا فاقد ارتباطی ارگانیکی با ساختار شهر، دارای حساسیت و پیچیدگی مضاعفی نسبت به سایر بافت های مسکونی است.هدف اصلی این مقاله ، سنجش کیفیت محیط سکونتی در مجتمع های بلندمرتبه است و همچنین سعی بر آن است که با شناخت مفهوم کیفیت محیط سکونت شهری، مطالعه و بررسی مباحث مربوطه و جوانب و مولفه های خاص مفهوم کیفیت در مجموعه های مسکونی مرتفع، معیارها و شاخص های تاثیرگذار بر میزان کیفیت در مورد پژوهشی شناسایی شود. تا بتوان با استقرار شاخص هایی(از قبیل کالبدی، اجتماعی و...) در چهارچوب یک مدل سنجش مناسب به ارزیابی سطح کیفیت سکونت در محدوده مورد مطالعه و میزان رضایتمندی ساکنین از محیط سکونت شان پرداخت.روش انجام این تحقیق برمبنای تحلیل رگرسیونی چندمتغیره سلسله مراتبی و مدل تحلیل تجربی سنجش کیفیت محیط سکونتی می باشد. در این میان با سنجش مدل که بر مبنای تنظیم پرسشنامه تحقیق صورت گرفته، براساس رضایتمندی یا نارضایتی ساکنین محیط مورد نظر امتیازدهی شدند. درنهایت پس از انجام تحلیل های آماری مناسب، سطح کیفی سکونت در محدوده مورد مطالعه (بزرگراه نواب) در حد متوسط ارزیابی شده است

کیفیت، سکونت، کیفیت محیط سکونت، مجتمع مسکونی بلندمرتبه