تحلیلی بر معماری بومی با رویکرد آسیب شناسی (نمونه مطالعاتی شهرستان لامرد)

معماری بومی هر منطقه نمایانگر پایدارترین شکل معماری در آن محیط و بیانگر هویت آن منطقه می باشد، تعریف معماری بومی تعریف سختی است نه تنها ساختمان های عامیانه بلکه ساختمان های معمول در یک فرهنگ را نیز دربردارد. معماری بومی یک معماری یادمانی، غیر پیشرفته و اصیل است. معماری بومی اغلب به عنوان یک سنت بومی و محلی منتقل می شود و بیشتر براساس آزمون و خطا و فنون منتقل شده از نسلی به نسل دیگر است . معماری بومی یک معماری متعلق به یک زمان یا مکان خاص است و از جایی به جای دیگر منتقل و کپی نمی شود. با توجه به بازدیدهای عینی ومیدانی که در این شهرستان صورت گرفته وهمچنین با تحقیق پژوهشی، قیاس مقاله ها ، مطالعات محققان وکتابهای درخصوص بومی سازی و عوامل به وجود آورنده براهمیت حفظ ظاهر بومی این منطقه که دارای هویتی تاریخی نیز می باشد. در این مقاله تلاش گردیده که بعد از بررسی معنا ومفهوم معماری بومی وهمچنین ارزش بوم گرای ومنتهی مراتب چالش اصلی در معماری جهان امروز ما که قطع ارتباط میان معماری بومی و معماری مدرن که باعث شده از ارزشها و الگوهای معماری و دانش بومی خود غافل شویم. لذا با هدف درک عمیق نحوه تعامل انسان، طبیعت و معماری در بومی سازی با روش توصیفی تحلیلی به معرفی ویژگی های - معماری بومی این شهرستان به عنوان مظاهر همزیستی با اقلیم پرداخته می شود. در نهایت ضمن تحلیل آسیب های وارد بر آن در دهه های اخیر، تجربیات ساماندهی این شهرستان تشریح می شود .

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، هویت ، بوم گرایی ، معماری مدرن